Różnorodność zadań, które mieli wypełniać cichociemni w Polsce, powodowała, że nie wszyscy mogli być szkoleni w ten sam sposób. Inne umiejętności musi posiąść telegrafista, inne dywersant, oficer sztabowy czy agent wywiadu. Jednak dwa kursy były obowiązkowe dla cichociemnych wszystkich specjalności kierowanych do Armii Krajowej - kurs spadochronowy i kurs odprawowy (zapoznający i przygotowujący do życia w okupowanym kraju). Niezależnie od rodzaju kursu, na wszystkich ograniczono do minimum teorię na rzecz zajęć praktycznych, ciężkiego treningu fizycznego, użycia broni osobistej i obsługi sprzętu zmotoryzowanego. Próbowano także wyrobić samodzielność wśród żołnierzy przechodzących kurs. Starano się wykształcić cechy izolowania się od normalnego, przedwojennego środowiska przy jednoczesnej umiejętności pracy w niewielkich zespołach konspiracyjnych, przyswoić jak najwięcej aktualnych informacji o sytuacji w kraju. Program szkolenia obejmował cztery grupy kursów: zasadnicze, specjalnościowe, uzupełniające oraz praktyki. Wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, wielokilometrowe marsze, posługiwanie się wszelkiego typu bronią: polską, angielską, i zdobyczną niemiecką. Dużo czasu poświęcano na dynamiczne strzelanie do pojawiających się tarcz na specjalnych torach przeszkód i wewnątrz obiektów. Równolegle prowadzono zajęcia z minerki, topografii, techniki szyfrowania i podstaw dywersji. Poznawano też, w oparciu o materiały nadesłane z Kraju, sytuację w okupowanej GG; struktury administracji cywilnej, Wehrmachtu, SS i policji niemieckiej. Rodzaje używanych dokumentów, a nawet okupacyjną modę... Cichociemny po wylądowaniu w Kraju musiał umieć błyskawicznie "wtopić się w tłum", nie mógł niczym się wyróżniać i nic nie powinno go zaskoczyć. Na ostatnim kursie "odprawowym" cichociemni przyswajali swoje nowe życiorysy. Było pięć kursów zasadniczych, które kolejno przechodzili skoczkowie przygotowywani na dywersantów: zaprawowy, badań psychotechnicznych, spadochronowy, walki konspiracyjnej i odprawowy.
(grom.mil.pl)