Ten kącik to miejsce gdzie znajdziecie sylwetki i wiersze ludzi, których dzieciństwo lub okres młodości przypadły na czas wojny i okupacji hitlerowskiej.

Możemy go więc nazwać 'Wiersze wojenne' jak swego czasu Zygmunt Konieczny w 1965r. piosenkę poetycką składającą się z pociętych fraz reprezentatywnych erotyków Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.
Od niego też chciałabym rozpocząć działalność tego miejsca, ponieważ został uznany za najwybitniejszego poetę tworzącego w czasie II wojny światowej.

Krzysztof Kamil Baczyński urodził się 22.01.1921r.

Kiedy wybuchła II wojna światowa, był po maturze. Studiował polonistykę na tajnym uniwersytecie.

W 1943r. przerwał edukację by wstąpić do Grup Szturmowych Szarych Szeregów. Po ukończeniu konspiracyjnej szkoły podchorążych został żołnierzem kompanii 'Rudy' i brał udział w akcjach bojowych.

Istnieje przeświadczenie, że poeta przeczuwał najgorsze. W trosce o swoje rękopisy, w warunkach gdzie były narażone na zniszczenie, Baczyński miał zwyczaj przepisywania wierszy w kilku kopiach i umieszczania ich u swoich przyjaciół, w różnych miejscach. Stąd też istnienie kilku przekazów wierszy, różniących się drobnymi szczegółami.

Krzysztof poległ w czwartym dniu Powstania Warszawskiego, zginął z rąk niemieckiego snajpera.

W jednym z odcinków 'Czasu Honoru' Klara, młoda dziewczyna zauroczona poezją wspomina o Janie Bugaju, był to jeden z wielu pseudonimów Baczyńskiego.

Modlitwa do Bogarodzicy

Któraś wiodła jak bór pomruków

ducha ziemi tej skutego w zbroi szereg,

prowadź nocne drogi jego wnuków,

byśmy milcząc umieli umierać.

Któraś była muzyki deszczem,

a przejrzysta jak świt i płomień,

daj nam usta jak obłoki niebieskie,

które czyste - pod toczącym się gromem.

Która ziemi się uczyłaś przy Bogu,

w której ziemia jak niebo się stała,

daj nam z ognia twego pas i ostrogi,

ale włóż je na człowiecze ciała.

Któraś serce jak morze rozdarła

w synu ziemi i synu nieba,

o, naucz matki nasze,

jak cierpieć trzeba.

Która jesteś jak nad czarnym lasem

blask - pogody słonecznej kościół,

nagnij pochmurną broń naszą,

gdy zaczniemy walczyć miłością.

Piosenka śnieżna żołnierza

Śnieg wieje - ciszy gołąb -

w miast wyspy lekkie.

Szumią miękkie powieki,

kręci się białe koło.

Zapomniane już, zapomniane

to, co kochać było - za wiele:

panny smukłe, wiatru fontanny,

u jeziora uśpiony jeleń.

Przeżegnane krzyżem i ogniem

śpiewne kraje, gotyk na szybach,

zapomniane te, co szły do mnie,

smoki, kwiaty, świecące ryby.

Zapomniane będą i czasy,

które miłość jak śnieg wypełnia.

Na chmur ciemnych spiętrzone lasy

pnie się śniegu szumiąca wełna.

Pożegnane już, zapomniane.

Śnieg jak dłonią zasłoni oczy.

Słychać jeszcze - nim chłód zostanie -

jak za nami pułk biały kroczy.

Z głową na karabinie

Nocą słyszę, jak coraz bliżej

drżąc i grając krąg się zaciska.

A mnie przecież zdrój rzeźbił chyży,

wyhuśtała mnie chmur kołyska.

A mnie przecież wody szerokie

na dźwigarach swych niosły ptaki

bzu dzikiego; bujne obłoki

były dla mnie jak uśmiech matki.

Krąg powolny dzień czy noc krąży,

ostrzem świszcząc tnie już przy ustach,

a mnie przecież tak jak innym

ziemia rosła tęga - nie pusta.

I mnie przecież jak dymu laska

wytryskała gołębia młodość;

teraz na dnie śmierci wyrastam

ja - syn dziki mego narodu.

Krąg jak nożem z wolna rozcina,

przetnie światło, zanim dzień minie,

a ja prześpię czas wielkiej rzeźby

z głową ciężką na karabinie.

Obskoczony przez zdarzeń zamęt,

kręgiem ostrym rozdarty na pół,

głowę rzucę pod wiatr jak granat,

piersi zgniecie czas czarną łapą;

bo to była życia nieśmiałość,

a odwaga - gdy śmiercią niosło.

Umrzeć przyjdzie, gdy się kochało

wielkie sprawy głupią miłością.