"Czas Honoru" to serial bez wątpienia kultowy. Oglądać go zaczęłam za namową mojej prababci,byłej łączniczki AK, o pseudonimie "Salwa". Wojna była wówczas dla mnie tematem odległym i nieznanym,wręcz mało ciekawym (miałam wtedy 14 lat). Ostatecznie postanowiłam obejrzeć jeden odcinek tego "wspaniałego" i wychwalanego przez babcię serialu. Już po pierwszym odcinku zmieniłam się, a serial pochłonął mnie całkowicie. Zaczęłam czytać książki historyczne, pokochałam kraj ojczysty, zaczęłam zapalać znicze na grobach nieznanego żołnierza. Babcia bardzo się cieszyła że zmieniłam swoje nastawienie do historii naszego kraju. Parę odcinków zdążyłyśmy obejrzeć nawet razem. Z każdego odcinka snułyśmy jakiś morał na życie. No właśnie, tylko kilka odcinków... Niedługo po tym,moja prababcia zmarła. Czasem, przed jej śmiercią, chodziłam do niej z dużym notesem i spisywałam jej wspomnienia, choć o wiele nie zdążyłam już spytać. "Salwa" miała dystans do serialu, czasami nawet płakała, gdy oglądałyśmy jakiś odcinek (to pewnie fala bolesnych wspomnień), ale sprawiła, że ja stałam się jego wielką zwolenniczką. Pamiętam,że spytałam babci, czy serial "Czas Honoru" jest podobny do realiów wojny, odpowiedziała,że dostrzega podobieństwa (powiedziała nawet że jej brat przypominał serialowego Michała). I tutaj jest fenomen tego serialu: serial jest jak dla mnie bardzo realny czuję się, jakbym tam była, widziała tę wojnę, a babcia pozwalała mi lepiej ją zrozumieć, poczuć (miała też autentyczne przedmioty z okresu okupacji). "Czas Honoru" zmienił mnie i pozwolił poznać mi moją babcię, którą "niby" znałam od zawsze. Dziękuję serialowi za babcię, a "Salwie" (mojej bohaterce) za polecenie mi serialu. Gdyby nie ona, pewnie nie obejrzałabym go, a to byłaby dla mnie ogromna strata.

Aleksandra, ps. "Salwa", Słubice