I jeśli Miasto padnie, a ocaleje jeden

on będzie niósł Miasto w sobie po drogach wygnania

on będzie Miasto.

Raport z oblężonego miasta

Zbigniew Herbert (1924-1998) - poeta, eseista, dramaturg, urodzony we Lwowie, gdzie mieszkał do 1944 r. Podczas okupacji studiował polonistykę na tajnych kompletach oraz działał w AK. Po wojnie podjął dalsze studia w Krakowie: malarskie, handlowe, prawnicze i filozoficzne. Pierwsze utwory publikował w Tygodniku powszechnym. W okresie stalinizmu przestał wydawać, podejmując różne prace dorywcze (m.in. projektanta urządzeń sanitarnych i odzieży ochronnej). W 1955 r. miał miejsce 'drugi' debiut poety na łamach Życia literackiego, a rok później ukazał się pierwszy jego tomik poezji Struna światła. Od 1958 r. wiele podróżował po Europie Zachodniej. Od 1975 r. przebywał w Berlinie Zachodnim. Do kraju wrócił w 1981 r. Prócz twórczości literackiej uprawiał także publicystykę.

Dom

Dom nad porami roku

dom dzieci zwierząt i jabłek

kwadrat pustej przestrzeni

pod nieobecną gwiazdą

dom był lunetą dzieciństwa

dom był skórą wzruszenia

policzkiem siostry

gałęzią drzewa

policzek zdmuchnął płomień

gałąź przekreślił pocisk

nad sypkim popiołem gniazda

piosenka bezdomnej piechoty

dom jest sześcianem dzieciństwa

dom jest kostką wzruszenia

skrzydło spalonej siostry

liść umarłego drzewa

Mur

Stoimy pod murem. Zdjęto nam młodość jak koszulę skazańcom.

Czekamy. Zanim tłusta kula usiądzie na karku, mija dziesięć,

dwadzieścia lat. Mur jest wysoki i mocny. Za murem jest drzewo

i gwiazda. Drzewo podwędza mur korzeniami. Gwiazda nagryza

kamień jak mysz. Za sto, dwieście lat będzie już małe okienko.