Był człowiek wolny jak duch, był człowiek samotny jak obłok,

zniósł wszystko, co było trzeba, i nic mu się już zdarzyć nie mogło.

 I znowu, znowu...

Kazimiera Iłłakowiczówna urodziła się 6 sierpnia 1892r. w Wilnie, zmarła 16 lutego 1983r. w Poznaniu. Studiowała w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz w Oxfordzie w Anglii. Mówiono, że była kobietą nietypową w tamtych czasach - niezależną, wykształconą.

Autorka debiutowała jeszcze przed I wojną światową tomem liryków Ikarowe loty (1912). W okresie międzywojennym wydała wiele zbiorów wierszy, przy czym niektóre z nich zyskały dużą popularność (np. Obrazy imion wróżebne, 1926, Ballady bohaterskie, 1934). Podobnie jak znani Nam już poeci, np. Tuwim, wprowadzała ona do swej liryki elementy potocznej, obyczajowej obserwacji, z tym, że dotyczyła ona przeważnie znanego jej najlepiej kręgu życia wiejskiego na kresowej prowincji. Wprowadzała też do swej poezji wątki balladowe i baśniowe.

W wielu utworach Iłłakowiczówny przejawia się podobna jak u poetów "Skamandra" dążność do upotocznienia poetyckiego języka przez wprowadzenie do liryki elementów fabularnych, anegdotycznych, czasem akcentów humoru.

Umarła panienka pokazuje się spoczywającemu

Wieczór zapada, spokój zapada,

o tobie śnię.

Ktoś mi cichutko duszę wykrada

i ... nie ma mnie.

Zaplatam ręce, rozplatam ręce...

Cyt...cyt!...cyt...cyt!...

Przychodzisz słodka w jasnej sukience,

jak biały świt!

Pochylam głowę, opuszczam głowę

w śmiertelny mrok...

Twoje usteczka - takie woskowe,

tak szklany wzrok!

Serce pamięta, dusza pamięta

woń bzów, deszcz ros...

Całuję zimne twoje rączęta,

złocisty włos.

Szept twój daleki w sercu kołacze:

"Jak zimny - grób!"

I gorzko płaczę, i gorzko płaczę

u twoich stóp...

Przepowiednia

W ciemności obok siebie będziecie leżeli,

i rozdzieli was woda płynąca, i ogień bieżący rozdzieli,

i rozdzielą was róże i lilie, i chrząszcze, i gęsienice,

i ścieżki przez pola uprawne, i splątane miejskie ulice,

i wielkie - aż po horyzont - szerokie kartofliska,

i usta, co usta całują, i ręka, co rękę ściska,

i przypomnienie żalu,

i koral, co w oceanie ciepłym wyrósł na koralu,

i kwiatowi podobna rybka w szklanym słoju,

i zapach fijołków z drugiego pokoju,

i obietnica kiedyś dana - kiedyś - matce...

... I ptak, co na swobodzie żył, a umarł w klatce.