Najważniejsza jest jednak

śmierć samej liryki. Umarła

we wrześniu 1939 roku. Nie

od przypadkowej kuli zresztą,

nie od przypadku w ogóle.

Umarła dlatego, że skończyła

się oto epoka słów w literaturze.

Że musi się w niej zacząć

epoka czynu.

Andrzej Trzebiński,
Pokolenie liryczne i dramatyczne,
"Sztuka i Naród" 1942, nr 1-2 

Andrzej Trzebiński urodził się 27 stycznia 1922r., zmarł rozstrzelany 12 listopada 1943r.  w Warszawie. Był polskim poetą, dramaturgiem, publicystą piszącym pod pseudonimem Paweł Późny, Stanisław Łomień, Andzrzej Jarociński.

Ukończył Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego, w 1940r. po maturze podjął studia na Uniwersytecie Warszawskim. Studiował slawistykę i filologię polską. Od 1942r. związany był z Konfederacją Narodu. Brał udział w wydawaniu pisma "Sztuka i naród" - pierwszego podziemnego almanchu literackiego. Na przełomie maja i czerwca 1943 przejął po Wacławie Bojarskim stanowisko redaktora naczelnego "Sztuki i Narodu". Prowadził to pismo aż do aresztowania 6 listopada tegoż roku.

Długo poszukiwany przez Niemców jako redaktor, aresztowany został nie w związku ze swą konspiracyjną działalnością, ale za nielegalne korzystanie z fabrycznej stołówki, pod fałszywym nazwiskiem Andrzeja Jarocińskiego. Nie został zidentyfikowany. Rozstrzelano go, jako jednego z zakładników, w egzekucji ulicznej na rogu ul. Wareckiej i Nowego Światu 12 listopada 1943 r. Miał wtedy 21 lat.

Wymarsz Uderzenia

A jeśli bzy już będą, to bzów mi przynieś kiść

i tylko mnie nie całuj, i nie broń, nie broń iść.

Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin w ramię wrósł

i ciebie z karabinem do końca będę niósł.

To wymarsz Uderzenia i mój, i mój, i mój,

w ten ranek tak słoneczny piosenka nasza brzmi -

słowiańska ziemia miękka poniesie nas na bój -

Imperium gdy powstanie, to tylko z naszej krwi.

A jeśli będzie lato, to przynieś żyta kłos,

dojrzały i gorący, i złoty jak twój włos,

i choćby śmierć nie dała, bym wrócił kiedy żyw,

poniosę z twoim kłosem słowiańskich zapach żniw.

To wymarsz Uderzenia...

A jeśli będzie jesień, to kalin pęk mi daj

i tylko mnie nie całuj, i nie broń iść za kraj.

Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin w ramię wrósł

i ciebie z karabinem do końca będę niósł.

To wymarsz Uderzenia...

Poniosę nad granicę kaliny, kłosy, bzy,

to z nich granica będzie - z miłości, a nie z krwi,

granice mieć z miłości w żołnierskich sercach U -

nasz kraj się tam gdzieś kończy, gdzie w piersiach braknie tchu.

To wymarsz Uderzenia...

Żołnierzom walczącym za Bugiem

Rozsadź krwią

granice zbyt małe

Podłóż krew - purpurowy dynamit

Później lont

zapal pieśnią i szałem -

Krew rozsadzi najtwardszy granit

Kiedy hełm nakładasz - słyszysz

w skroniach wciąż krew eksploduje.

Kiedy idziesz lasem w szum, ciszę,

w piersi serca eksplozję czujesz.

Rzuć serce i życie jak granat

Rozsadź skamieniałość świata

Tak w śpiewie żywej krwi i w eksplozjach serc

w historię trzeba biec

jak w atak

Kiedy karabin niesiesz - czujesz,

jak zamek, lufa w rytm ramienia

pulsuje

w srebrną grę się zmienia

w srebrnych poślizgnięć marsz

Srebro w księżycu się przelewa

Karabin maszeruje - zielony księżyc maszeruje -

kolegi w księżycu twarz...

Zielono

i dwa, trzy, cztery...

lewa -

Czujesz:

ten rytm ma wejść w krew batalionom

Rytm za pieśń

Batalion -

nie śpiewać!

Koledzy -

ideą walką związani w żywy mur,

żołnierze czarni jak śmierć i jak krew purpurowi

dość złego losu i zastygłego świata.

Wbrew losowi

idzie nasz

uderzeniowy szturm

Zatarg?

Więc niech będzie z losem zatarg

Żołnierze

nie buławę, lecz ideę niesie każdy w tornistrze

Nurt dziejów - to prądy naszej krwi

Więc nie lęk

Kiedy prądy purpurowe rwą wciąż bystrzej,

więc nie łzy

więc nie jęk

ma nas żegnać.

podejmujemy los - Niech krwią nurtują dzieje

krew zwiąże nas z historią jak najcenniejszy sznur

Żołnierze wierzący w krew -

niech

krew

się leje.

W historię trzeba zrywać się

jak w szturm