|
Póki Okręt walczył, siedziałem na maszcie
W 39' razem stanęli, by
Walczyć o naszą stolicę.
Oni przeżyli, inni ginęli,
Walcząc o każdą kaplicę.
Po klęsce wrześniowej,
Bohaterowie do Anglii wyjechali.
Chcieli walczyć, chcieli pomagać,
Gdyż o Polskę się bali.
I kurs "Cichociemnych" razem skończyli,
Bo chcieli do Polski powrócić.
O swe rodziny bardzo się martwili -
Chcieli im wolność przywrócić.
Wanda myśląc, że Bronek zginął,
I nigdy już nie powróci,
Sensu życia nie widziała,
I swe życie zakończyć też chciała.
Lena myśląc ciągle o Janku,
Przeżyła dramat kolejny -
Zamknięto jej w getcie ,
Znikąd ratunek pewny.
Ale oni wrócili - cali i zdrowi,
By walczyć na nowo z Niemcami.
Bronek, Michał, Janek, Władek -
Ci sami chłopcy kochani.
W Warszawie swe życie ryzykowali,
Nigdy nie rezygnując -
"Myśmy już dawno drogę wybrali" -
Kolejnych Niemców mordując.
Bóg, Honor i Ojczyzna,
Na tym minęły ich lata młode.
"W Polski Podziemnej imieniu"
Suchy trzask i odjazd samochodem.
Powstanie wybuchło w 44' -
Oni do boju stanęli.
Wróg wcale nie był jeszcze wyparty -
Ich przyjaciele ginęli...
I wreszcie po wojnie -
Myśląc, że zło już za nimi.
Chcieli odpocząć - tyle lat Polski bronili.
Ale to jeszcze nie koniec -
Nowy wróg już się czai.
Jest niebezpieczny niczym zaskroniec,
Cichociemni jednak się nie bali.
Bracia Konarscy wraz z Jankiem i Bronkiem -
Ponownie do walki stanęli. Tym razem nie wszystko było tak dobrze -
Brzoza, Krawiec, Janek - bohaterowie powoli ginęli...
"Dla ojczyzny sterałem lata moje młode.
Póki okręt walczył - siedziałem na maszcie.
Gdy tonął - z okrętem poszedłem pod wodę"
Juliusz Słowacki "Testament Mój"
Autor: Oliwia, "Ruda"
|
