Było późne deszczowe popołudnie Michał siedział przy stole i obierał ziemniaki. Martwił się o Celinę, która wyszła do sklepu i jeszcze nie wróciła, a zaczęło padać.  W pewnym momencie drzwi się otworzyły i stanęła w nich mokra  Celina.

-Ale zmokłam... -powiedziała Celina

-No właśnie widzę. Idź się przebierz a ja w tym czasie dokończę robić obiad.

-Dobrze tylko uważaj żeby ci się ziemniaki nie rozgotowały jak ostatnim razem.

-Tym razem będę ich pilnował... Ale idź się przebierz bo się przeziębisz!

-Lekarz.. -mruknęła Celina i wyszła do sypialni aby się przebrać

W pewnym momencie Michał usłyszał gwałtowne pukanie do drzwi. Zaniepokojony Michał podszedł i gdy je otworzył zobaczył, że na progu domu leży małe zawiniątko.Wydawało one odgłosy podobne do płaczu dziecka, lecz jakby cichsze i nie takie stanowcze.Wtedy w Michale odezwał się instynkt lekarza, podniósł je i delikatnie wniósł do mieszkania. Celina już ubrana w suche rzeczy wychyliła się z pokoju i spytała się do oniemiałego Michała:

-Kto to był?

-Nie wiem.. -powiedział cicho Michał

-To co trzymasz w ręce i skąd to masz?

-Lepiej chodź i sama zobacz..

Celina podeszła i jak zobaczyła co Michał ma w ręku aż krzyknęła z przerażenia.

-Cicho Cela bo wystraszysz małe.

-Michał, Michał ccco my ttteraz zrobiiimy? -powiedziała przerażona Celina

-Nie wiem. Musimy chyba to gdzieś zgłosić.. -zastanawiał się Michał. Na dalszą rozmowę nie było czasu, ponieważ z zawiniątka rozległ się głośny krzyk.

-Ono jest głodne -powiedział Michał

-Aaale co ja mam mu dać. To ty jesteś lekarzem i to ty wiesz co się robi w takich sytuacjach -powiedziała bliska płaczu Celina.

-Cela proszę cię nie płacz tylko mi pomóż. -próbował opanować sytuację Michał

-Dddobrze powiedz mi tylko co mam robić. Nigdy nie opiekowałam się małym dzieckiem i nie wiem nic na ten temat

-Twoje zadanie to przytrzymanie małego i musisz spróbować je uspokoić. Ja idę do kuchni i szukam czegoś aby je nakarmić. Mamy mleko? I coś może co przypomina butelkę?

-Mleko kupiłam ledwo co je dostałam, a butelkę mamy bo Wiktoria prosiła abym jej zdobyła bo ona jeszcze nie ma. -odpowiedziała Celina trzymając małe w ramionach i próbując je uspokoić

-Dobrze to ja idę coś stworzyć, a ty przytul małego.

-Czemu małego? Skąd wiesz że to "mały" a nie "mała"?

-Nie wiem ale tak myślę bo fajnie by mieć..-tu nie dokończył bo małe przypomniało o swoim istnieniu.

-Już, już robię ci jedzenie -powiedział Michał i poszedł do kuchni. Po paru minutach z otchłani kuchni wyszedł Guzik dumnie trzymając w dłoni butelkę z mlekiem.

-I co dalej? -spytała zdezorientowana Celina

-Musimy je nakarmić. -odparł Michał

-Ale jak?

-Trzymaj małe na jednej ręce a drugą wsadź mu do buzi butelkę. Mam nadzieję że umie pić z butelki.

Już po pierwszych łykach mleka małe się uspokoiło i zasnęło wtedy Celina lekko przestraszona próbowała nie drgnąć, ponieważ bała się że mały człowieczek się obudzi.

-To co z nim robimy? Przecież nie możemy pójść na milicję, bo lepiej się nie wychylać. Przecież może to się różnie skończyć.-szeptem spytała się Celina

-Myślę, że powinniśmy pójść się kogoś poradzić. Na przykład mojej mamy. -myślał Michał

-Tylko jak je przetransportować nie wzbudzając podejrzeń..

-Wiem! Masz może jakąś dużą torbę?

-Mam.. A po co ci ona? -spytała zaciekawiona Celina

-Daj mi maleństwo na chwilę na ręce.. Tylko delikatnie! A ty znajdź jakieś niepotrzebne materiały i wyłóż nimi bardzo dokładnie tą torbę.

-Chcesz je wsadzić do torby?! -przestraszyła się Cela

-Tak.. Wyłożyłaś? To teraz przytrzymaj otwór torby a ja je wsadzę.

Guzik położył małe do torby i przymknął do połowy suwak.

-Teraz szybko musimy się ubrać i przejść do mieszkania mamy zanim się ono obudzi.

-Tak to pospieszmy się.

Gdy weszli na ulicę nikt nie zwrócił uwagi na parę która niosła za uszy pół otwartą torbę. Kiedy doszli do mieszkania Marii Guzik przytrzymał torbę a Celinie kazał zapukać. Drzwi im otworzył wielki brzuch którego właścicielem była Ruda.

-Ruda?! A co ty tutaj robisz? -powiedzieli równocześnie Michał i Cela.

-Przyszłam aby poduczyć się trochę w dziedzinie jak zmieniać pieluchę. -zaśmiała się Wiktoria

-Ciii...Bo je obudzisz.. -szepnęła Celina

-O co chodzi? Kogo obudzę? -zdziwiła się Ruda

-Możemy wejść, czy tak będziemy stali w progu? -spytał się Michał

-Ależ tak wchodźcie ja idę zrobić herbatę

Gdy weszli do pokoju zobaczyli siedzącą przy stole Marię

-Ooo Co was do mnie sprowadza? Po co przynieśliście taką wielką torbę? A! Zapomniałam przecież mieliście dać Wiktorii butelkę i najpotrzebniejsze rzeczy zgadza się?

-No tak i nie. W tej torbie mamy butelkę ale z mlekiem, oraz coś jeszcze. -stwierdził Michał

-Co jeszcze? I po co butelka z mlekiem? Michał, co wy kombinujecie? -zaniepokoiła się Maria

-Lepiej sama zobacz mamo..

Maria podeszła do torby z uśmiechem a gdy zobaczyła co a raczej kto jest w środku pobladła i usiadła na krześle.

-O Boże.. Wiktoria! Zobacz co ci szaleńcy przynieśli..

-Już idę! -zawołała wesoło Ruda

Gdy weszła do pokoju i zajrzała do torby zdołała wydusić z siebie "Skąd je wzięliście?". Oni zaczęli opowiadać Rudej i Marii jak to się stało.

-I właśnie przyszliśmy prosić cię mamo o pomoc.

-No cóż. Z tego co się zorientowałam dziecko jest nie dożywione i trochę niezadbane.. I jest to dziewczynka.

-Dziewczynka?! -krzyknął Michał

-Hahaha! Coś nasz pan doktor nie rozpoznał właściwie -zaśmiała się Celina

-Proszę was nie przerywajcie.. -powiedziała Maria- Nie możecie zgłosić jego odnalezienia na policję, więc myślę że powinniście zadbać o nie i pomyśleć czy byście go nie zaadoptowali. Jeśli nie bylibyście w stanie musielibyście oddać je jako swoje do jakiegoś Domu Dziecka.

-Co?! Nie możemy pozwolić aby to  dziecko było samotne -powiedziała Celina

-Ale Celuś.. Nie wiem czy damy radę przecież nie umiemy się obsługiwać takim maleństwem..

-Nie "obsługiwać" tylko zajmować. A poza tym przecież Wiktoria nie długo też urodzi. Będziemy uczyć się razem. Prawda Ruda?

-No pewnie. Już nie martw się o to Guzik.

-Nie mów do mnie Guzik! A po drugie skąd ja wezmę na małą pieniądze.

-Nie martw się Michał. Jak będziemy razem sobie pomagać to wszystko się uda. -uśmiechnęła się Maria i przytuliła go do siebie.- Zostałam babcią.. Hmm.. jak cudownie to brzmi..

-O mamo.. -jęknęła Ruda

-Wiktoria co się stało? -spytała się Maria

-Wody płodowe mi odeszły. Chyba się zaczęło..